Πάει σχεδόν ένας χρόνος τώρα που μου τηλεφώνησε η καλή μου φίλη, ας την πούμε Άννα, κλαίγοντας γοερά. «Μα τι σου συμβαίνει;», τη ρώτησα τρομαγμένη. Μέσα από αναφιλητά μου είπε ότι η αδερφή της είχε ένα σοβαρό ατύχημα και χαροπαλεύει.
Έτρεξα αμέσως να την βρω για να της συμπαρασταθώ όσο μπορούσα αυτή τη δύσκολη για εκείνη στιγμή. Η Άννα από οικογένεια Παλαιστίνιων προσφύγων γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια πόλη της Μέσης Ανατολής. Εδώ και πολλά χρόνια έφυγε από εκεί και ζει μόνιμα πλέον στην Ελλάδα. Την αδερφή της που ήταν ένα χρόνο μικρότερη, είχε να τη δει τρία χρόνια όταν την είχε επισκεφτεί τελευταία φορά.
Δυστυχώς η κατάσταση ήταν σοβαρή και την επόμενη μέρα την ειδοποίησαν ότι έφυγε από τη ζωή, μόλις στα 34 της χρόνια. Το ποιο τραγικό; Άφησε πίσω της δύο ορφανά. Ένα κοριτσάκι 4 ετών και ένα αγοράκι μόλις ενός έτους!!
Η Άννα έκλεισε εισιτήρια για να πάει να αποχαιρετήσει την αδερφή της. Πριν φύγει πέρασε από το σπίτι μου και μου είπε: « Τα παιδιά θα τα πάρω από εκεί, εδώ σίγουρα θα είναι καλύτερα.» Καθότι η ίδια δεν έχει παιδιά και δεν είναι παντρεμένη της είπα ότι θα είμαι δίπλα της αν τελικά το κάνει. Και έφυγε.
Όταν έφτασε εκεί έπαθε σοκ όταν διαπίστωσε πόσο μικρά ήταν στ’αλήθεια αυτά τα αγγελούδια ειδικά ο μικρός που ούτε καν περπατούσε! Η δε κατάσταση εκεί μόνο κατάλληλη να μεγαλώσουν τα παιδιά δεν ήταν καθότι δεν υπήρχε πια ένα σταθερό περιβάλλον ούτε άνθρωποι διατεθειμένοι να τους προσφέρουν πραγματική αγάπη και στοργή. Ο πατέρας θεωρούσε ότι δε μπορεί να τα καταφέρει μόνος και μέχρι το ενδεχόμενο να κλειστούν κάποια στιγμή σε ίδρυμα για ορφανά ακούστηκε από κάποιους. Όλα αυτά ενίσχυσαν την αρχική της σκέψη να τα φέρει στην Ελλάδα μαζί της. Ένας νόμος μάλιστα εκεί που έλεγε πως αν η μητέρα πεθάνει και έχει αδελφή αυτή μπορεί να πάρει την επιμέλειά τους την κάλυπτε πλήρως. Και ο πατέρας υπέγραψε και τα έδωσε «πρόθυμα».
Και τότε άρχισε ο Γολγοθάς. Αλλεπάλληλες επισκέψεις της Άννας στη ελληνική πρεσβεία εκεί για να πάρει βίζα για τα παιδιά. Σε λίγες μέρες το θέμα θα λυνόταν. (Σημειώτεον ότι η Άννα έχει εδώ και κάποια χρόνια ελληνική υπηκοότητα σπούδασε και εργάζεται στην Ελλάδα). Οι λίγες μέρες έγιναν 40!! Και η τελική απάντηση από την πρεσβεία ήταν αρνητική. Στο τηλέφωνο άκουγα τη φωνή της απελπισμένη κάθε μέρα και περισσότερο. Είχε λυγίσει ψυχολογικά και οικονομικά καθώς η δουλειά της εδώ (είναι ελεύθερη επαγγελματίας) είχε μείνει όπως ήταν λογικό πολύ πίσω. Η υπάλληλος στην πρεσβεία που ήθελε να βοηθήσει αλλά δεν μπορούσε να κάνει περισσότερα, τη συμβούλεψε να έρθει στην Ελλάδα και να προσπαθήσει να βγάλει άκρη από εδώ.
Έτσι κι έγινε. Αποχαιρέτησε με μισή καρδιά τα μικρά και ήρθε. Ατέλειωτες συζητήσεις άρχισαν κάθε βράδυ στο σπίτι μου καθώς προσπαθούσαμε να βγάλουμε άκρη. Ξενυχτούσα στον υπολογιστή μου ψάχνοντας να βρω κάτι που θα μας κάλυπτε νομικά. Πρέπει να ήταν 2 μέρες μετά, οπού γύρω στις 1.30 μετά τα μεσάνυχτα βρήκα το νόμο που έλεγε ξεκάθαρα ότι ανήλικα των οποία την επιμέλεια έχει ελληνική οικογένεια δικαιούνται άδεια εισόδου και παραμονής στη χώρα. Η χαρά μου εκείνη τη στιγμή δεν περιγράφεται. Βασιζόμενη λοιπόν σε αυτό, την άλλη μέρα την βοήθησα και γράψαμε ένα σύντομο ιστορικό της υπόθεσης όπου μαζί με όλα τα έγγραφα που είχε στα χέρια της θα της ήταν χρήσιμο σε κάθε υπηρεσία. Υπήρξε κάποιος άνθρωπος που μας βοήθησε να έχουμε άμεση επικοινωνία με αρμόδιο τμήμα του υπουργείου εξωτερικών, να είναι καλά. Όμως παρόλα αυτά άκρη δε βγάζαμε. Πέρασε λίγος καιρός, η Άννα να τηλεφωνεί καθημερινά στο Εξωτερικών ώστε να της δώσουν μια λογική εξήγηση, αλλά μάταια… Αρχίσαμε να ψάχνουμε πια δικηγόρο να βοηθήσει. Στα λόγια όλοι καλοί, στην πράξη τίποτα… Για καλή μας τύχη αποφασίσαμε να ζητήσει τη συμβουλή ενός δικηγόρου που περνάει τις διακοπές του εδώ. Άνθρωπος λιγομίλητος, σοβαρός αλλά Άνθρωπος. Ανέλαβε χωρίς δεύτερη σκέψη να βοηθήσει βλέποντας το θέμα μόνο ανθρώπινα. Γυρνώντας στην Αθήνα όπου διαμένει άρχισε να το ψάχνει και μετά από λίγες μέρες είπε στην Άννα να ζητήσει στο Υ.Εξ. γραπτά την αιτία που δε δίνουν άδεια εισόδου στα παιδιά. Ως δια μαγείας όλα άρχισαν να λειτουργούν σωστά. Και μετά από λίγες μέρες η Άννα έλαβε ένα φαξ όπου αναφέρονταν τα έγγραφα που θα πρέπει να έχει για να δοθεί στα παιδιά η πολυπόθητη άδεια. Και όλα αυτά τα έγγραφα βασίζονταν στο νόμο που τους είχαμε υποδείξει εμείς!!
Πολλά έπαιξαν ρόλο στην άρνηση που υπήρχε όπως καταλάβαμε αργότερα, πράγματα για τα οποία δε θα ήθελα να αναφερθώ. Πέρασε άλλος ένας μήνας σε αναμονή του τελευταίου εγγράφου που ήταν δικαστική απόφαση και μετά από από 5 ολόκληρους και βασανιστικούς μήνες η Άννα ταξίδεψε και γύρισε μαζί με τα δύο αγγελάκια της.
Η Μ. και ο Χ. είναι ήδη έξι μήνες εδώ. Η Μ. μιλάει πλέον πολύ καλά ελληνικά και ο μικρούλης μας έχει αρχίσει και λέει τις πρώτες του κουβεντούλες. Η Άννα δουλεύει πολύ σκληρά για να τα βγάζει πλέον πέρα και εγώ προσπαθώ όσο μπορώ να τη βοηθάω. Η κατάσταση είναι δύσκολη αλλά ελπίζουμε ότι σιγά σιγά όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να βλέπεις τα χαρούμενα τώρα πια προσωπάκια τους, να ακούς τη Μ. να σου λέει με ενθουσιασμό τι κάνει στο νηπιαγωγείο και το μικρό να λέει όλο νάζι στην Άννα: «Μαμά μου…»
Αυτή είναι η ιστορία της δεύτερης κόρης και του δεύτερου γιου μου, γιατί έτσι τα αισθάνομαι αυτά τα παιδιά. Εύχομαι στη ζωή τους από εδώ και πέρα να έχουν μόνο χαρές και η Άννα να είναι πάντα δυνατή και να βρει και αυτή την ευτυχία που της αξίζει.
