Θλίβομαι...

...Όταν βλέπω για άλλη μια φορά, την Ελλάδα μας να καίγεται. Όταν και πάλι βλέπουμε τις αδηφάγες φλόγες να καταβροχθίζουν τους πνεύμονες του τόπου μας και μαζί με αυτούς τις περιουσίες και τα σπίτια συνανθρώπων μας. Πόσο μάλλον όταν οι πυρκαγιές αυτές στοιχίζουν και σε ανθρώπινες ζωές. Αυτή τη φορά έλεγα, ευτυχώς δε θρηνήσαμε θύματα. Μέχρι που σήμερα έχασε τη ζωή του ένας πιλότος επάνω στο καθήκον, προσπαθώντας να σώσει, ό,τι μπορεί να σωθεί. Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να εκφράσω τα βαθύτατα συλληπητήριά μου στην οικογένειά του, οποιαδήποτε άλλα λόγια παρηγοριάς σε τέτοιες στιγμές, πιστεύω ότι είναι περιττά.

Εικόνες από τη μεγάλη καταστροφή του 2007 ήρθαν και πάλι στο μυαλό μου. Και σήμερα θα ήθελα να σας παρουσιάσω ένα ποίημα που εκφράζει όλα αυτά που νοιώθω. Το έχει γράψει ένας άνθρωπος με ευαισθησίες του οποίου τον πατέρα έχω την τιμή να γνωρίζω και μου έχει χαρίσει ένα από τα βιβλία του. Τον ευχαριστώ για άλλη μια φορά. Το ποίημα αυτό όπως θα δείτε είναι και φόρος τιμής στην τραγική Μάνα της Αρτέμιδας. Για να μην ξεχνάμε...

Αρτέμιδος ανάβαση

Καιόμενες βάτοι

πορφυρά κεριά

γενεθλίων και αναμνήσεων.

Φλόγες σπαράσσουσες

σαν φλέβες που αιμορραγούν

κόκκινες

σαν το παλιό ηλιοβασίλεμα.

Καιόμενες βάτοι

αγκαλιασμένες αγάπες,

στοργή που αδημονεί

στο αδύνατο.

Φόβος στεγνώνει τα μάτια

λόγια ψιθυρίζουν παραμύθια

και υψώνουν τείχη στον πόνο.

Καιόμενες βάτοι

άγουρα και αθώα παιδιά.

Αγκαλιά στοργική

ζεστή σπουργιτοφωλιά

καταφύγιο σε πυρηνικό όλεθρο

κλάμα ανάμεσα στα πλήθη.

Αγκαλιά μιας αγέρωχης μάνας

στίγμα

στους κρατούντες της γής

στους επώνυμους επισήμους

στους κραταιούς και έχοντες

στους βολεμένους και σιωπούντες.

Αγκαλιά μήνυμα

μάχης

εμμονής

αγάπης

συναδέλφωσης

αλληλεγγύης.

Μάνα σύμβολο

λίπασμα στη μάνα γη.

Κύκλος που κλείνει,

μαχαίρι που κόβει ξαφνικά

την παλιά ζωή

όπως ο πατέρας το ψωμί.

Κύκλος που ανοίγει,

ξυπνητήρι που ηχεί δυνατά

Είναι ώρα δουλειάς.

Αδράξτε αξίνες

τσαπίστε το χώμα δυνατά

αυλακιές κάντε παντού

να περάσουν τα νερά

να ξεπλυθεί η σκουριά

να φύγει το μαύρο.

Το δάκρυ,

ύδωρ ζωογόνο

και ελπίδα

σπόρος μέλλοντος κληρονομιά.

Βότανο στις πληγές

τις πηγές  να γεμίσει,

να ξεδιψάσει ερχόμενος

ένας άλλος

Νέος κόσμος

ανοικτός για όλους.

(Κωνσταντίνος Μ. Σκηνιώτης "Ιχνηλασίες")