Πέμπτη 10 Μαρτίου 2016

«Αν είστε γενναιόδωρος και αλτρουιστής, σας βλέπουν με ύποπτο μάτι…» (Λ. Μπουσκάλια)



Με θλίβει το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν μια πράξη καλοσύνης πάντα καχύποπτα. Με αφορμή το προσφυγικό δεν είναι λίγες οι φορές που ακούω η διαβάζω φράσεις όπως: κι εγώ τι να κάνω, ή γιατί δε βοηθούν τους Έλληνες και βοηθούν τους πρόσφυγες κτλ.
Μας βολεύει να εθελοτυφλούμε μπροστά στη δυστυχία του άλλου γιατί έτσι δε χαλάει η μέρα μας, δεν έχουμε επιπλέον έννοιες στο κεφάλι μας. Μπορούμε και κοιμόμαστε ήσυχοι. Κλείνουμε τα μάτια στη θέα των παιδιών που πεινούν, των άψυχων κορμιών τους που ξεβράζονται στις ακτές… Θέλουμε τη βόλεψη και την ησυχία μας. Κρυβόμαστε πίσω από τις φράσεις και ψάχνουμε να βρούμε γιατί βοηθάμε τον πρόσφυγα και όχι τον πατριώτη, όχι το συμπολίτη μας.
Φίλοι μου ο άνθρωπος που έχει συναίσθηση της ανθρώπινης αλληλεγγύης βοηθά πάντα και όπως μπορεί. Θα βοηθήσει το συνάνθρωπο όποιος και να είναι αυτός. Με τον τρόπο του.. Συνεισφέροντας με το υστέρημά του μερικές  φορές στους πρόσφυγες που τώρα μας έχουν ανάγκη. Δίνοντας ένα πιάτο φαϊ στον πεινασμένο όποιος κι αν είναι. Μοιράζοντας ότι μπορεί από το περίσσευμα του. Αφήνοντας το δάκρυ να κυλήσει χωρίς ντροπή σε εικόνες ανθρώπινης δυστυχίας, που δε θα έπρεπε να υπάρχουν στις μέρες μας. Ταϊζοντας το αδέσποτο ζωάκι στην αυλή του.
Μικρές καθημερινές πράξεις που σου υπενθυμίζουν την ανθρώπινη σου  υπόσταση. Που δεν κάνουν διακρίσεις φυλετικές, θρησκευτικές, κοινωνικές. Ο ανθρώπινος πόνος είναι ίδιος παντού και οι ανάγκες μας πανομοιότυπες.
Μην ξεχνάμε και το παρελθόν μας. Έχουμε υπάρξει πρόσφυγες και μετανάστες. Ελληνόπουλα πνίγονταν στα παράλια της Μ. Ασίας το ’22 στην προσπάθειά τους να ανέβουν στη βάρκα της ελπίδας. Έλληνες αναζητούσαν ένα σπιτικό και κάποιον να τους αγκαλιάσει. Οι γονείς μας έφυγαν στο εξωτερικό αναζητώντας σε μια δεύτερη πατρίδα μια καλύτερη ζωή.
Μην κλείνουμε τα μάτια λοιπόν στη δυστυχία του συνάνθρωπου όποιος κι αν είναι. Μην περιμένουμε να βρεθούμε στη θέση του εμείς, τα παιδιά ή τα εγγόνια μας για να τον νοιώσουμε.
Το καλό το μοιράζεις απλόχερα, με την καρδιά σου χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση. Αν και πάντα γυρνά σε εσένα η καλή σου πράξη. Ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά σαν αυτή που εισέπραξαν ο παππούς και η γιαγιά από την Ειδομένη. Ένα παιδάκι που θα κοιμηθεί ζεστά και χωρίς να πεινάει και θα δει όμορφα όνειρα, παραμυθένια, όπως αξίζει σε όλα τα παιδιά του κόσμου.
Μην προσπαθείς λοιπόν να βρεις δικαιολογία για να κάνεις το ανθρώπινο, το πρέπον.
Απλά κάνε το…

Αναγνώστες