Πέμπτη 10 Μαρτίου 2016

«Αν είστε γενναιόδωρος και αλτρουιστής, σας βλέπουν με ύποπτο μάτι…» (Λ. Μπουσκάλια)



Με θλίβει το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν μια πράξη καλοσύνης πάντα καχύποπτα. Με αφορμή το προσφυγικό δεν είναι λίγες οι φορές που ακούω η διαβάζω φράσεις όπως: κι εγώ τι να κάνω, ή γιατί δε βοηθούν τους Έλληνες και βοηθούν τους πρόσφυγες κτλ.
Μας βολεύει να εθελοτυφλούμε μπροστά στη δυστυχία του άλλου γιατί έτσι δε χαλάει η μέρα μας, δεν έχουμε επιπλέον έννοιες στο κεφάλι μας. Μπορούμε και κοιμόμαστε ήσυχοι. Κλείνουμε τα μάτια στη θέα των παιδιών που πεινούν, των άψυχων κορμιών τους που ξεβράζονται στις ακτές… Θέλουμε τη βόλεψη και την ησυχία μας. Κρυβόμαστε πίσω από τις φράσεις και ψάχνουμε να βρούμε γιατί βοηθάμε τον πρόσφυγα και όχι τον πατριώτη, όχι το συμπολίτη μας.
Φίλοι μου ο άνθρωπος που έχει συναίσθηση της ανθρώπινης αλληλεγγύης βοηθά πάντα και όπως μπορεί. Θα βοηθήσει το συνάνθρωπο όποιος και να είναι αυτός. Με τον τρόπο του.. Συνεισφέροντας με το υστέρημά του μερικές  φορές στους πρόσφυγες που τώρα μας έχουν ανάγκη. Δίνοντας ένα πιάτο φαϊ στον πεινασμένο όποιος κι αν είναι. Μοιράζοντας ότι μπορεί από το περίσσευμα του. Αφήνοντας το δάκρυ να κυλήσει χωρίς ντροπή σε εικόνες ανθρώπινης δυστυχίας, που δε θα έπρεπε να υπάρχουν στις μέρες μας. Ταϊζοντας το αδέσποτο ζωάκι στην αυλή του.
Μικρές καθημερινές πράξεις που σου υπενθυμίζουν την ανθρώπινη σου  υπόσταση. Που δεν κάνουν διακρίσεις φυλετικές, θρησκευτικές, κοινωνικές. Ο ανθρώπινος πόνος είναι ίδιος παντού και οι ανάγκες μας πανομοιότυπες.
Μην ξεχνάμε και το παρελθόν μας. Έχουμε υπάρξει πρόσφυγες και μετανάστες. Ελληνόπουλα πνίγονταν στα παράλια της Μ. Ασίας το ’22 στην προσπάθειά τους να ανέβουν στη βάρκα της ελπίδας. Έλληνες αναζητούσαν ένα σπιτικό και κάποιον να τους αγκαλιάσει. Οι γονείς μας έφυγαν στο εξωτερικό αναζητώντας σε μια δεύτερη πατρίδα μια καλύτερη ζωή.
Μην κλείνουμε τα μάτια λοιπόν στη δυστυχία του συνάνθρωπου όποιος κι αν είναι. Μην περιμένουμε να βρεθούμε στη θέση του εμείς, τα παιδιά ή τα εγγόνια μας για να τον νοιώσουμε.
Το καλό το μοιράζεις απλόχερα, με την καρδιά σου χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση. Αν και πάντα γυρνά σε εσένα η καλή σου πράξη. Ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά σαν αυτή που εισέπραξαν ο παππούς και η γιαγιά από την Ειδομένη. Ένα παιδάκι που θα κοιμηθεί ζεστά και χωρίς να πεινάει και θα δει όμορφα όνειρα, παραμυθένια, όπως αξίζει σε όλα τα παιδιά του κόσμου.
Μην προσπαθείς λοιπόν να βρεις δικαιολογία για να κάνεις το ανθρώπινο, το πρέπον.
Απλά κάνε το…

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2016

Αχ αυτή η εφηβεία...


Πέρασαν 5 ολόκληρα χρόνια! Έρημο και ξεχασμένο το καημένο το μπλογκ μου με περίμενε.. Είχα υποσχεθεί πως δε θα το αφήσω αλλά το έκανα. Έτσι χωρίς λόγο. Προχθές λοιπόν άρχισα να το ξαναδιαβάζω. Και κατάλαβα πόσο μου έχει λείψει. Άραγε τι να κάνουν οι υπέροχοι άνθρωποι που συνάντησα εδώ μέσα; Εύχομαι να είναι καλά και να μάθω ξανά νέα τους.
Η ζωή αλλάζει μέσα σε πέντε χρόνια έτσι  και η δική μου. Άνεργη και εγώ ανάμεσα σε πολλούς πλέον, αντιμετωπίζω και εγώ τον κυκεώνα της οικονομικής κρίσης. Τα χρήματα μου σαφώς είναι λιγότερα αλλά η ψυχή μου είναι πιο γεμάτη! Και αυτό οφείλεται στο πέμπτο μέλος της οικογένειάς μας που ήρθε σαν δώρο Θεού μέσα στην αναταραχή το Νοέμβριο του 2013. Η μικρή μας Μελίνα, το τρίτο καμάρι μας! Δύο χρόνων πλέον τώρα και έχει δώσει άλλη πνοή στο σπίτι που έχει ξανά παιδικές φωνούλες και κλάματα.
Τα αδερφάκια της μεγάλωσαν και αυτά. Η Θωμαή μου είναι πλέον 13 και ο Μιχαλάκης μου 9. Έχουμε όλη την ηλικιακή γκάμα, μωρό, παιδί και έφηβη!
Αυτή λοιπόν η έφηβη κορούλα μου απασχολεί πολύ τις σκέψεις μου τελευταία. Πότε μεγάλωσε τόσο, πότε την έφερα μωρό στο σπίτι ούτε που το κατάλαβα. Μοιάζει σα να ήταν μόλις χτες! Το κοριτσάκι μου έχει γίνει πλέον δεσποινιδούλα με έχει περάσει στο ύψος και ζει την εφηβεία της με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ώρες ατελείωτες κλεισμένη στο δωμάτιό της να ακούει μουσική και συγχρόνως να κάνει τα μαθήματά της ή να μιλάει με τις με τις φίλες της. Απόμακρη δεν είναι ίσα ίσα πολύ καλό παιδί και πολύ κοντά μου. Συζητάμε όταν θέλει για τα πάντα. Και εκεί έρχεται τώρα ο προβληματισμός μου. Τι κάνει η μαμά όταν δε συμφωνεί με κάτι; Θες από φόβο είτε από ανασφάλεια για το παιδί σου ή όλες οι ανησυχίες μιας μητέρας μαζί. Όταν καμιά φορά της φωνάξω στενοχωριέμαι και αυτή αντιδράει έντονα λέγοντας ότι δε θα μου ξαναπεί τίποτα. Δε θέλω σε καμία περίπτωση να απομακρυνθεί από εμένα αλλά ειλικρινά υπάρχουν στιγμές που δεν ξέρω πώς να φερθώ για να καταλάβει τις ανησυχίες μου. Συζήτηση, συζήτηση και πάλι από την αρχή. Θα καταλάβει κάποια στιγμή θέλω να ελπίζω ότι όλα τα κάνω από αγάπη, το πόσο μοναδική είναι για μένα.
Δύσκολη η εφηβεία και για το γονιό και για το παιδί σίγουρα. Αγχώνομαι συνεχώς μήπως κάνω κάτι λάθος.
Θέλω όσο κάθε μαμά να τη δω να μεταμορφώνεται σιγά σιγά σε μια ευτυχισμένη γυναίκα και να την κοιτώ περήφανα και να σκέφτομαι: «Άξιζε η κάθε προσπάθεια, κάθε ατέλειωτη συζήτηση και κάθε μου αγωνία!» Για μένα ήταν, είναι και θα είναι η "Γλυκοπαραμυθένια" μου!!




Σάββατο 17 Απριλίου 2010

Μου λείψατε!!

Η αλήθεια είναι αυτή. Αλλά οι συνθήκες καμιά φορά μας κάνουν να παραμελούμε πράγματα όπως εγώ έκανα με το ιστολόγιό μου. Α, να μην ξεχάσω να ευχηθώ και χρόνια πολλά αν και λίγο αργά για το Πάσχα! Εύχομαι να περάσατε όλοι σας πολύ καλά.
Και να στείλω τώρα την καλησπέρα μου και την αγάπη μου σε όλους που με θυμήθηκαν και εγώ δεν έχω απαντήσει: Γιάννα μου, 50fm, Σκρουτζάκο, Πέλα μου ,Ιωάννα μου, Λυγερή να είστε καλά, θα τα λέμε στο εξής ξανά, όπως και με όλη τη μπλογκοπαρέα.  Δώστε μου λίγο χρόνο να περάσω σιγά σιγά και από τις "γειτονιές" σας καθώς χαθήκαμε.Και να σας αφιερώσω και ένα τραγουδάκι που ήταν από τα αγαπημένα μου πριν πολλά χρόνια και πάντα μου αρέσει να ακούω.



Να είστε όλοι καλά!

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

Αϊτή...

Αντιγράφω από την ιστοσελίδα της ACT4PEOPLE:

ΑΪΤΗ 2010

Ο λαός λέει όπου ο φτωχός και η μοίρα του. Από την άλλη, κάθε μέρα διαπιστώνει κανείς ότι ένα γεγονός φυσικής καταστροφής, γίνεται συχνά η αφετηρία να φανεί η αλήθεια σε ολόκληρο τον Πλανήτη.
Η φυσική καταστροφή είναι κάτι που οπωσδήποτε μπορεί να συμβεί σε όποιο σημείο του Πλανήτη, και να χτυπήσει οποιαδήποτε πόλη και οποιαδήποτε χώρα της γης. Θα έλεγε κανείς ότι έτσι συνέβη και στην Αϊτή.
Όμως, πίσω απ’ αυτή την αλήθεια πρέπει κανείς να δει τις άλλες αλήθειες που κρύβονται επιμελώς, τις οποίες μαθαίνουμε τμηματικώς, ενω πολλές φορές μένουν πραγματικά αθέατες από τον πολύ κόσμο.
Πίσω από αυτή τη φυσική καταστροφή, από την κατάρρευση κτιρίων και υποδομών, από την πλήρη καταστροφή ολόκληρων παραγκουπόλεων, αναδείχτηκε η αδυσώπητη πραγματικότητα.
Η φτώχεια, και η εξαθλίωση, που μάστιζε και μαστίζει λαούς και πληθυσμούς ολόκληρης της γης, πριν από οποιαδήποτε φυσική καταστροφή.
Μεγάλα θύματα, χωρίς φυσικά να υπάρχουν ιδιαίτερες εξαιρέσεις, είναι τα παιδιά.
Χιλιάδες από αυτά, εκατομμύρια από αυτά κάθε χρόνο, δεν προλαβαίνουν να χαρούν το αγαθό της
ζωής. Πεθαίνουν από πείνα, από υποσιτισμό, και από ασθένειες οι οποίες σε μια άλλη περιοχή του πλανήτη θα ήταν εύκολα αντιμετωπίσιμες.
Η αλήθεια είναι γνωστή σε όλους. Η βασική αιτία εστιάζεται σε μια λέξη: ΚΕΡΔΟΣ. Μπροστά σ’ αυτό οι ανθρώπινες ζωές μοιάζουν με άμμο για τα κανόνια. Μπροστά σ’ αυτό μεγάλες ανακαλύψεις κρύβονται ως επτασφράγιστα μυστικά αφού προϋπόθεση είναι να υπάρξει πρώτα η πλήρης απόσβεση προηγούμενων τέτοιων. Τι κι’ αν κάποιες από αυτές θα ήταν ικανές να σώσουν χιλιάδες παιδιά, χιλιάδες ανθρώπους.
Η Αϊτή είναι σίγουρα μια. Η Αϊτή είναι σίγουρα αυτή τη στιγμή το συγκλονιστικότερο θέμα φυσικής καταστροφής που βλέπουμε και βιώνουμε. Αλλά η Αϊτή υπάρχει παντού, υπάρχει στις χώρες του τρίτου κόσμου και της Αφρικής και είναι δυνατόν να υπάρξει οπουδήποτε κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες.
Η παγκοσμιοποίηση ήταν και είναι μια από τις μεγάλες ιδέες ή μεγάλες ουτοπίες του συστήματος που ζούμε σήμερα.
Ουτοπία γιατί αν το κριτήριο είναι το κέρδος το πιθανότερο είναι πάντα να παγκοσμιοποιήσεις την κρίση και την φτώχεια. Η παγκοσμιοποίηση όμως στην περίπτωση μιας φυσικής καταστροφής, από μια ποιητική σκοπιά δείχνει ότι παντού τα ερείπια είναι τα ίδια, ο πόνος των μανάδων είναι ο ίδιος, τα διαμελισμένα κορμιά είναι ίδια.
Στη νέα γενιά υπάρχει η ελπίδα ότι θα βρει τη δύναμη και τον τρόπο να δημιουργήσει μια διεθνή παγκόσμια συνείδηση, η οποία θα οδηγήσει σε ανατροπές και κτίσιμο κόσμου με ιδανικά, οράματα, πολιτισμό, δουλειά για όλους, ζωή για όλους.
Η ACT4PEOPLE και η ACT4CHILDREN αναζητούν τρόπο συνεργασίας με οργανώσεις εργαζομένων, και οργανώσεις μη κυβερνητικού χαρακτήρα, για να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να καταφέρουν να συμβάλλουν στην ανακούφιση του πόνου των πληγέντων συνανθρώπων μας

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Η ιστορία δύο παιδιών που τα νοιώθω παιδιά μου.

Πάει σχεδόν ένας χρόνος τώρα που μου τηλεφώνησε η καλή μου φίλη, ας την πούμε Άννα, κλαίγοντας γοερά. «Μα τι σου συμβαίνει;», τη ρώτησα τρομαγμένη. Μέσα από αναφιλητά μου είπε ότι η αδερφή της είχε ένα σοβαρό ατύχημα και χαροπαλεύει.


Έτρεξα αμέσως να την βρω για να της συμπαρασταθώ όσο μπορούσα αυτή τη δύσκολη για εκείνη στιγμή. Η Άννα από οικογένεια Παλαιστίνιων προσφύγων γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια πόλη της Μέσης Ανατολής. Εδώ και πολλά χρόνια έφυγε από εκεί και ζει μόνιμα πλέον στην Ελλάδα. Την αδερφή της που ήταν ένα χρόνο μικρότερη, είχε να τη δει τρία χρόνια όταν την είχε επισκεφτεί τελευταία φορά.

Δυστυχώς η κατάσταση ήταν σοβαρή και την επόμενη μέρα την ειδοποίησαν ότι έφυγε από τη ζωή, μόλις στα 34 της χρόνια. Το ποιο τραγικό; Άφησε πίσω της δύο ορφανά. Ένα κοριτσάκι 4 ετών και ένα αγοράκι μόλις ενός έτους!!

Η Άννα έκλεισε εισιτήρια για να πάει να αποχαιρετήσει την αδερφή της. Πριν φύγει πέρασε από το σπίτι μου και μου είπε: « Τα παιδιά θα τα πάρω από εκεί, εδώ σίγουρα θα είναι καλύτερα.» Καθότι η ίδια δεν έχει παιδιά και δεν είναι παντρεμένη της είπα ότι θα είμαι δίπλα της αν τελικά το κάνει. Και έφυγε.

Όταν έφτασε εκεί έπαθε σοκ όταν διαπίστωσε πόσο μικρά ήταν στ’αλήθεια αυτά τα αγγελούδια ειδικά ο μικρός που ούτε καν περπατούσε! Η δε κατάσταση εκεί μόνο κατάλληλη να μεγαλώσουν τα παιδιά δεν ήταν καθότι δεν υπήρχε πια ένα σταθερό περιβάλλον ούτε άνθρωποι διατεθειμένοι να τους προσφέρουν πραγματική αγάπη και στοργή. Ο πατέρας θεωρούσε ότι δε μπορεί να τα καταφέρει μόνος και μέχρι το ενδεχόμενο να κλειστούν κάποια στιγμή σε ίδρυμα για ορφανά ακούστηκε από κάποιους. Όλα αυτά ενίσχυσαν την αρχική της σκέψη να τα φέρει στην Ελλάδα μαζί της. Ένας νόμος μάλιστα εκεί που έλεγε πως αν η μητέρα πεθάνει και έχει αδελφή αυτή μπορεί να πάρει την επιμέλειά τους την κάλυπτε πλήρως. Και ο πατέρας υπέγραψε και τα έδωσε «πρόθυμα».

Και τότε άρχισε ο Γολγοθάς. Αλλεπάλληλες επισκέψεις της Άννας στη ελληνική πρεσβεία εκεί για να πάρει βίζα για τα παιδιά. Σε λίγες μέρες το θέμα θα λυνόταν. (Σημειώτεον ότι η Άννα έχει εδώ και κάποια χρόνια ελληνική υπηκοότητα σπούδασε και εργάζεται στην Ελλάδα). Οι λίγες μέρες έγιναν 40!! Και η τελική απάντηση από την πρεσβεία ήταν αρνητική. Στο τηλέφωνο άκουγα τη φωνή της απελπισμένη κάθε μέρα και περισσότερο. Είχε λυγίσει ψυχολογικά και οικονομικά καθώς η δουλειά της εδώ (είναι ελεύθερη επαγγελματίας) είχε μείνει όπως ήταν λογικό πολύ πίσω. Η υπάλληλος στην πρεσβεία που ήθελε να βοηθήσει αλλά δεν μπορούσε να κάνει περισσότερα, τη συμβούλεψε να έρθει στην Ελλάδα και να προσπαθήσει να βγάλει άκρη από εδώ.

Έτσι κι έγινε. Αποχαιρέτησε με μισή καρδιά τα μικρά και ήρθε. Ατέλειωτες συζητήσεις άρχισαν κάθε βράδυ στο σπίτι μου καθώς προσπαθούσαμε να βγάλουμε άκρη. Ξενυχτούσα στον υπολογιστή μου ψάχνοντας να βρω κάτι που θα μας κάλυπτε νομικά. Πρέπει να ήταν 2 μέρες μετά, οπού γύρω στις 1.30 μετά τα μεσάνυχτα βρήκα το νόμο που έλεγε ξεκάθαρα ότι ανήλικα των οποία την επιμέλεια έχει ελληνική οικογένεια δικαιούνται άδεια εισόδου και παραμονής στη χώρα. Η χαρά μου εκείνη τη στιγμή δεν περιγράφεται. Βασιζόμενη λοιπόν σε αυτό, την άλλη μέρα την βοήθησα και γράψαμε ένα σύντομο ιστορικό της υπόθεσης όπου μαζί με όλα τα έγγραφα που είχε στα χέρια της θα της ήταν χρήσιμο σε κάθε υπηρεσία. Υπήρξε κάποιος άνθρωπος που μας βοήθησε να έχουμε άμεση επικοινωνία με αρμόδιο τμήμα του υπουργείου εξωτερικών, να είναι καλά. Όμως παρόλα αυτά άκρη δε βγάζαμε. Πέρασε λίγος καιρός, η Άννα να τηλεφωνεί καθημερινά στο Εξωτερικών ώστε να της δώσουν μια λογική εξήγηση, αλλά μάταια… Αρχίσαμε να ψάχνουμε πια δικηγόρο να βοηθήσει. Στα λόγια όλοι καλοί, στην πράξη τίποτα… Για καλή μας τύχη αποφασίσαμε να ζητήσει τη συμβουλή ενός δικηγόρου που περνάει τις διακοπές του εδώ. Άνθρωπος λιγομίλητος, σοβαρός αλλά Άνθρωπος. Ανέλαβε χωρίς δεύτερη σκέψη να βοηθήσει βλέποντας το θέμα μόνο ανθρώπινα. Γυρνώντας στην Αθήνα όπου διαμένει άρχισε να το ψάχνει και μετά από λίγες μέρες είπε στην Άννα να ζητήσει στο Υ.Εξ. γραπτά την αιτία που δε δίνουν άδεια εισόδου στα παιδιά. Ως δια μαγείας όλα άρχισαν να λειτουργούν σωστά. Και μετά από λίγες μέρες η Άννα έλαβε ένα φαξ όπου αναφέρονταν τα έγγραφα που θα πρέπει να έχει για να δοθεί στα παιδιά η πολυπόθητη άδεια. Και όλα αυτά τα έγγραφα βασίζονταν στο νόμο που τους είχαμε υποδείξει εμείς!!

Πολλά έπαιξαν ρόλο στην άρνηση που υπήρχε όπως καταλάβαμε αργότερα, πράγματα για τα οποία δε θα ήθελα να αναφερθώ. Πέρασε άλλος ένας μήνας σε αναμονή του τελευταίου εγγράφου που ήταν δικαστική απόφαση και μετά από από 5 ολόκληρους και βασανιστικούς μήνες η Άννα ταξίδεψε και γύρισε μαζί με τα δύο αγγελάκια της.

Η Μ. και ο Χ. είναι ήδη έξι μήνες εδώ. Η Μ. μιλάει πλέον πολύ καλά ελληνικά και ο μικρούλης μας έχει αρχίσει και λέει τις πρώτες του κουβεντούλες. Η Άννα δουλεύει πολύ σκληρά για να τα βγάζει πλέον πέρα και εγώ προσπαθώ όσο μπορώ να τη βοηθάω. Η κατάσταση είναι δύσκολη αλλά ελπίζουμε ότι σιγά σιγά όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να βλέπεις τα χαρούμενα τώρα πια προσωπάκια τους, να ακούς τη Μ. να σου λέει με ενθουσιασμό τι κάνει στο νηπιαγωγείο και το μικρό να λέει όλο νάζι στην Άννα: «Μαμά μου…»

Αυτή είναι η ιστορία της δεύτερης κόρης και του δεύτερου γιου μου, γιατί έτσι τα αισθάνομαι αυτά τα παιδιά. Εύχομαι στη ζωή τους από εδώ και πέρα να έχουν μόνο χαρές και η Άννα να είναι πάντα δυνατή και να βρει και αυτή την ευτυχία που της αξίζει.

Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

Καλή χρονιά σε όλους!!!

Σε λίγες ώρες υποδεχόμαστε το 2010. Μια καινούρια χρονιά έρχεται και αφήνουμε πίσω μας την προηγούμενη με τις αναμνήσεις που χτίσαμε κατά τη διάρκεια, καλές και κακές.
Ας κρατήσουμε λοιπόν τις καλές αναμνήσεις από τη χρονιά που αποχαιρετούμε. Ας αφήσουμε πίσω τις λύπες μας, τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε και ό,τι μας πίκρανε. Ας αφήσουμε πίσω μικροψυχίες και μικροκακίες και ας υποδεχτούμε τη νέα χρονιά με ελπίδα και διάθεση προσφοράς αγάπης προς το συνάνθρωπο. Ας συγχωρέσουμε όσους μας πίκραναν και ας ζητήσουμε συγγνώμη σε αυτούς που πικράναμε εμείς. Να θυμόμαστε ότι τη ζωή μας μόνο η αγάπη μπορεί να την ομορφαίνει πραγματικά.
Εύχομαι σε όλους μέσα από την καρδιά μου η νέα χρονιά να είναι γεμάτη υγεία, αγάπη και τα όνειρά σας για τη νέα χρονιά να πραγματοποιηθούν!!!

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

Άν όλα τα παιδιά της γης...

Αν όλα τα παιδιά της γης
πιάναν γερά τα χέρια
κορίτσια αγόρια στη σειρά
και στήνανε χορό
ο κύκλος θα γινότανε
πολύ πολύ μεγάλος
κι ολόκληρη τη Γη μας
θ’ αγκάλιαζε θαρρώ.


Αν όλα τα παιδιά της γης
φωνάζαν τους μεγάλους
κι αφήναν τα γραφεία τους
και μπαίναν στο χορό
ο κύκλος θα γινότανε
ακόμα πιο μεγάλος
και δυο φορές τη Γη μας
θ’ αγκάλιαζε θαρρώ.


Θα ’ρχόνταν τότε τα πουλιά
θα ’ρχόνταν τα λουλούδια
θα ’ρχότανε κι η άνοιξη
να μπει μες στο χορό
κι ο κύκλος θα γινότανε
ακόμα πιο μεγάλος
και τρεις φορές τη Γη μας
θ’ αγκάλιαζε θαρρώ!

(Γιάννης Ρίτσος)



Τα παιδιά είναι το μέλλον. Είναι τα δικά μου, τα δικά σου, τα παιδιά όλων μας. Χρειάζονται την αγάπη και το σεβασμό μας. Γιατί χωρίς αυτά το αύριο δε θα υπάρξει, είναι η πνοή της ζωής.





Αθώες όμορφες ψυχές, στου κόσμου κάθε άκρη
ποτέ από τα μάτια σας να μην κυλούσε δάκρυ,
γιατί  είστε το αύριο, μοναδική ελπίδα
στη λησμονιά, το άδικο, στης γης την καταιγίδα.

Αναγνώστες