Αχ αυτή η εφηβεία...

Πέρασαν 5 ολόκληρα χρόνια! Έρημο και ξεχασμένο το καημένο το μπλογκ μου με περίμενε.. Είχα υποσχεθεί πως δε θα το αφήσω αλλά το έκανα. Έτσι χωρίς λόγο. Προχθές λοιπόν άρχισα να το ξαναδιαβάζω. Και κατάλαβα πόσο μου έχει λείψει. Άραγε τι να κάνουν οι υπέροχοι άνθρωποι που συνάντησα εδώ μέσα; Εύχομαι να είναι καλά και να μάθω ξανά νέα τους.

Η ζωή αλλάζει μέσα σε πέντε χρόνια έτσι  και η δική μου. Άνεργη και εγώ ανάμεσα σε πολλούς πλέον, αντιμετωπίζω και εγώ τον κυκεώνα της οικονομικής κρίσης. Τα χρήματα μου σαφώς είναι λιγότερα αλλά η ψυχή μου είναι πιο γεμάτη! Και αυτό οφείλεται στο πέμπτο μέλος της οικογένειάς μας που ήρθε σαν δώρο Θεού μέσα στην αναταραχή το Νοέμβριο του 2013. Η μικρή μας Μελίνα, το τρίτο καμάρι μας! Δύο χρόνων πλέον τώρα και έχει δώσει άλλη πνοή στο σπίτι που έχει ξανά παιδικές φωνούλες και κλάματα.

Τα αδερφάκια της μεγάλωσαν και αυτά. Η Θωμαή μου είναι πλέον 13 και ο Μιχαλάκης μου 9. Έχουμε όλη την ηλικιακή γκάμα, μωρό, παιδί και έφηβη!

Αυτή λοιπόν η έφηβη κορούλα μου απασχολεί πολύ τις σκέψεις μου τελευταία. Πότε μεγάλωσε τόσο, πότε την έφερα μωρό στο σπίτι ούτε που το κατάλαβα. Μοιάζει σα να ήταν μόλις χτες! Το κοριτσάκι μου έχει γίνει πλέον δεσποινιδούλα με έχει περάσει στο ύψος και ζει την εφηβεία της με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ώρες ατελείωτες κλεισμένη στο δωμάτιό της να ακούει μουσική και συγχρόνως να κάνει τα μαθήματά της ή να μιλάει με τις με τις φίλες της. Απόμακρη δεν είναι ίσα ίσα πολύ καλό παιδί και πολύ κοντά μου. Συζητάμε όταν θέλει για τα πάντα. Και εκεί έρχεται τώρα ο προβληματισμός μου. Τι κάνει η μαμά όταν δε συμφωνεί με κάτι; Θες από φόβο είτε από ανασφάλεια για το παιδί σου ή όλες οι ανησυχίες μιας μητέρας μαζί. Όταν καμιά φορά της φωνάξω στενοχωριέμαι και αυτή αντιδράει έντονα λέγοντας ότι δε θα μου ξαναπεί τίποτα. Δε θέλω σε καμία περίπτωση να απομακρυνθεί από εμένα αλλά ειλικρινά υπάρχουν στιγμές που δεν ξέρω πώς να φερθώ για να καταλάβει τις ανησυχίες μου. Συζήτηση, συζήτηση και πάλι από την αρχή. Θα καταλάβει κάποια στιγμή θέλω να ελπίζω ότι όλα τα κάνω από αγάπη, το πόσο μοναδική είναι για μένα.

Δύσκολη η εφηβεία και για το γονιό και για το παιδί σίγουρα. Αγχώνομαι συνεχώς μήπως κάνω κάτι λάθος.

Θέλω όσο κάθε μαμά να τη δω να μεταμορφώνεται σιγά σιγά σε μια ευτυχισμένη γυναίκα και να την κοιτώ περήφανα και να σκέφτομαι: «Άξιζε η κάθε προσπάθεια, κάθε ατέλειωτη συζήτηση και κάθε μου αγωνία!» Για μένα ήταν, είναι και θα είναι η "Γλυκοπαραμυθένια" μου!!