Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Η ιστορία δύο παιδιών που τα νοιώθω παιδιά μου.

Πάει σχεδόν ένας χρόνος τώρα που μου τηλεφώνησε η καλή μου φίλη, ας την πούμε Άννα, κλαίγοντας γοερά. «Μα τι σου συμβαίνει;», τη ρώτησα τρομαγμένη. Μέσα από αναφιλητά μου είπε ότι η αδερφή της είχε ένα σοβαρό ατύχημα και χαροπαλεύει.


Έτρεξα αμέσως να την βρω για να της συμπαρασταθώ όσο μπορούσα αυτή τη δύσκολη για εκείνη στιγμή. Η Άννα από οικογένεια Παλαιστίνιων προσφύγων γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια πόλη της Μέσης Ανατολής. Εδώ και πολλά χρόνια έφυγε από εκεί και ζει μόνιμα πλέον στην Ελλάδα. Την αδερφή της που ήταν ένα χρόνο μικρότερη, είχε να τη δει τρία χρόνια όταν την είχε επισκεφτεί τελευταία φορά.

Δυστυχώς η κατάσταση ήταν σοβαρή και την επόμενη μέρα την ειδοποίησαν ότι έφυγε από τη ζωή, μόλις στα 34 της χρόνια. Το ποιο τραγικό; Άφησε πίσω της δύο ορφανά. Ένα κοριτσάκι 4 ετών και ένα αγοράκι μόλις ενός έτους!!

Η Άννα έκλεισε εισιτήρια για να πάει να αποχαιρετήσει την αδερφή της. Πριν φύγει πέρασε από το σπίτι μου και μου είπε: « Τα παιδιά θα τα πάρω από εκεί, εδώ σίγουρα θα είναι καλύτερα.» Καθότι η ίδια δεν έχει παιδιά και δεν είναι παντρεμένη της είπα ότι θα είμαι δίπλα της αν τελικά το κάνει. Και έφυγε.

Όταν έφτασε εκεί έπαθε σοκ όταν διαπίστωσε πόσο μικρά ήταν στ’αλήθεια αυτά τα αγγελούδια ειδικά ο μικρός που ούτε καν περπατούσε! Η δε κατάσταση εκεί μόνο κατάλληλη να μεγαλώσουν τα παιδιά δεν ήταν καθότι δεν υπήρχε πια ένα σταθερό περιβάλλον ούτε άνθρωποι διατεθειμένοι να τους προσφέρουν πραγματική αγάπη και στοργή. Ο πατέρας θεωρούσε ότι δε μπορεί να τα καταφέρει μόνος και μέχρι το ενδεχόμενο να κλειστούν κάποια στιγμή σε ίδρυμα για ορφανά ακούστηκε από κάποιους. Όλα αυτά ενίσχυσαν την αρχική της σκέψη να τα φέρει στην Ελλάδα μαζί της. Ένας νόμος μάλιστα εκεί που έλεγε πως αν η μητέρα πεθάνει και έχει αδελφή αυτή μπορεί να πάρει την επιμέλειά τους την κάλυπτε πλήρως. Και ο πατέρας υπέγραψε και τα έδωσε «πρόθυμα».

Και τότε άρχισε ο Γολγοθάς. Αλλεπάλληλες επισκέψεις της Άννας στη ελληνική πρεσβεία εκεί για να πάρει βίζα για τα παιδιά. Σε λίγες μέρες το θέμα θα λυνόταν. (Σημειώτεον ότι η Άννα έχει εδώ και κάποια χρόνια ελληνική υπηκοότητα σπούδασε και εργάζεται στην Ελλάδα). Οι λίγες μέρες έγιναν 40!! Και η τελική απάντηση από την πρεσβεία ήταν αρνητική. Στο τηλέφωνο άκουγα τη φωνή της απελπισμένη κάθε μέρα και περισσότερο. Είχε λυγίσει ψυχολογικά και οικονομικά καθώς η δουλειά της εδώ (είναι ελεύθερη επαγγελματίας) είχε μείνει όπως ήταν λογικό πολύ πίσω. Η υπάλληλος στην πρεσβεία που ήθελε να βοηθήσει αλλά δεν μπορούσε να κάνει περισσότερα, τη συμβούλεψε να έρθει στην Ελλάδα και να προσπαθήσει να βγάλει άκρη από εδώ.

Έτσι κι έγινε. Αποχαιρέτησε με μισή καρδιά τα μικρά και ήρθε. Ατέλειωτες συζητήσεις άρχισαν κάθε βράδυ στο σπίτι μου καθώς προσπαθούσαμε να βγάλουμε άκρη. Ξενυχτούσα στον υπολογιστή μου ψάχνοντας να βρω κάτι που θα μας κάλυπτε νομικά. Πρέπει να ήταν 2 μέρες μετά, οπού γύρω στις 1.30 μετά τα μεσάνυχτα βρήκα το νόμο που έλεγε ξεκάθαρα ότι ανήλικα των οποία την επιμέλεια έχει ελληνική οικογένεια δικαιούνται άδεια εισόδου και παραμονής στη χώρα. Η χαρά μου εκείνη τη στιγμή δεν περιγράφεται. Βασιζόμενη λοιπόν σε αυτό, την άλλη μέρα την βοήθησα και γράψαμε ένα σύντομο ιστορικό της υπόθεσης όπου μαζί με όλα τα έγγραφα που είχε στα χέρια της θα της ήταν χρήσιμο σε κάθε υπηρεσία. Υπήρξε κάποιος άνθρωπος που μας βοήθησε να έχουμε άμεση επικοινωνία με αρμόδιο τμήμα του υπουργείου εξωτερικών, να είναι καλά. Όμως παρόλα αυτά άκρη δε βγάζαμε. Πέρασε λίγος καιρός, η Άννα να τηλεφωνεί καθημερινά στο Εξωτερικών ώστε να της δώσουν μια λογική εξήγηση, αλλά μάταια… Αρχίσαμε να ψάχνουμε πια δικηγόρο να βοηθήσει. Στα λόγια όλοι καλοί, στην πράξη τίποτα… Για καλή μας τύχη αποφασίσαμε να ζητήσει τη συμβουλή ενός δικηγόρου που περνάει τις διακοπές του εδώ. Άνθρωπος λιγομίλητος, σοβαρός αλλά Άνθρωπος. Ανέλαβε χωρίς δεύτερη σκέψη να βοηθήσει βλέποντας το θέμα μόνο ανθρώπινα. Γυρνώντας στην Αθήνα όπου διαμένει άρχισε να το ψάχνει και μετά από λίγες μέρες είπε στην Άννα να ζητήσει στο Υ.Εξ. γραπτά την αιτία που δε δίνουν άδεια εισόδου στα παιδιά. Ως δια μαγείας όλα άρχισαν να λειτουργούν σωστά. Και μετά από λίγες μέρες η Άννα έλαβε ένα φαξ όπου αναφέρονταν τα έγγραφα που θα πρέπει να έχει για να δοθεί στα παιδιά η πολυπόθητη άδεια. Και όλα αυτά τα έγγραφα βασίζονταν στο νόμο που τους είχαμε υποδείξει εμείς!!

Πολλά έπαιξαν ρόλο στην άρνηση που υπήρχε όπως καταλάβαμε αργότερα, πράγματα για τα οποία δε θα ήθελα να αναφερθώ. Πέρασε άλλος ένας μήνας σε αναμονή του τελευταίου εγγράφου που ήταν δικαστική απόφαση και μετά από από 5 ολόκληρους και βασανιστικούς μήνες η Άννα ταξίδεψε και γύρισε μαζί με τα δύο αγγελάκια της.

Η Μ. και ο Χ. είναι ήδη έξι μήνες εδώ. Η Μ. μιλάει πλέον πολύ καλά ελληνικά και ο μικρούλης μας έχει αρχίσει και λέει τις πρώτες του κουβεντούλες. Η Άννα δουλεύει πολύ σκληρά για να τα βγάζει πλέον πέρα και εγώ προσπαθώ όσο μπορώ να τη βοηθάω. Η κατάσταση είναι δύσκολη αλλά ελπίζουμε ότι σιγά σιγά όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να βλέπεις τα χαρούμενα τώρα πια προσωπάκια τους, να ακούς τη Μ. να σου λέει με ενθουσιασμό τι κάνει στο νηπιαγωγείο και το μικρό να λέει όλο νάζι στην Άννα: «Μαμά μου…»

Αυτή είναι η ιστορία της δεύτερης κόρης και του δεύτερου γιου μου, γιατί έτσι τα αισθάνομαι αυτά τα παιδιά. Εύχομαι στη ζωή τους από εδώ και πέρα να έχουν μόνο χαρές και η Άννα να είναι πάντα δυνατή και να βρει και αυτή την ευτυχία που της αξίζει.

19 σχόλια:

ΓΙΑΝΝΑ είπε...

Μετα μου τι συγκινητικη η ιστορια αυτη.Σου εχω ξαναπει οτι εισαι πολυ ευαισθητος ανθρωπος.Η βοηθεια που προσφερες και η συμπαρασταση σου,σιγουρα θα επιστρεψει σε σενα.Ευχομαι ολα να πηγαινουν καλα για την Αννα και τα παιδια και να βρουν την ευτυχια που τους αξιζει.Κι εσυ καλη μου να εισαι καλα και να προσφερεις παντα.Φιλακια πολλα.

Ανώνυμος είπε...

μενω εκπληκτη που υπαρχουν τετοιοι άνθρωποι σαν κι εσενα .ευχομαι να υπαρχουν κι αλλου τετοιοι ευαισθητοι ανθρωποι.συη σημερινη εποχη ειναι σπανιο
μπροβο

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Πολύ ανθρώπινη ,τραγικά αντιπροσωπευτική ιστορία του μεταναστευτκού προβλήματος που ζούμε στους καιρούς μας.
Ο Ρόλος σου καταλυτικος στην Ζωή τους.
Θα είναι ένας από τους ωραιότερους ρόλους που έχεις διαδραματίσει στην Ζωή σου .να μου το θυμάσαι...
Με εκτίμηση

http://ligery.pblogs.gr
http://pygemos.blogspot.com
http://lygeri.pblogs.gr

meta είπε...

@ ΓΙΑΝΝΑ

Γιάννα μου σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Πίστεψε με όμως δεν περιμένω να μου επιστραφεί τίποτα το ένοιωθα και χαίρομαι για ό,τι έκανα. Αρκεί αυτά τα παιδάκια να είναι πάντα ευτυχισμένα όπως αρμόζει σε όλα τα παιδιά του κόσμου.
Καλό σου βράδυ και πολλά φιλιά!

meta είπε...

@ η ψυχασθενής ξανθιά

Ξανθιά μου (δε μου αρέσει να σε λέω ψυχασθενή),δε νομίζω ότι είμαι ιδιαίτερος άνθρωπος, πιστεύω ότι απλά όταν έρθει η ώρα πρέπει να κάνουμε πράξη όσα λέγαμε ότι πιστεύουμε. Έτσι έγινε και σε αυτή την ιστορία.
Καλό σου βράδυ καλή μου.

meta είπε...

@ λυγερή

Λυγερή μου αυτή είναι η αληθινή ιστορία στην οποία είχα αναφερθεί κάποια στιγμή.
Δεν ξέρω κατά πόσο ήταν καταλυτικός ο ρόλος μου όπως λες, αλλά αλήθεια το γεγονός ότι βοήθησα με τον τρόπο μου όσο μπορούσα στην τελική έκβαση, είναι κάτι που με "γέμισε" ως άνθρωπο.

Τιμή μου τα λόγια σου καλή μου.
Φιλιά.

BUTTERFLY είπε...

Αυτα ειναι! Και τα 2 παιδακια σταθηκαν πολυ τυχερα που ειχαν και εχουν στο πλευρο τους τη θεια Αννα και τη "θεια" Μετα!
Οσο για το οτι χρειαστηκε να τους υποβαλετε το αιτημα γραπτως και να τους τριψετε στα μουτρα το νομο για να βρειτε ακρη...τι να πω...ντρεπομαι και αηδιαζω! Τα ζωα! Αν ηταν το δικο τους παιδακι η ανηψακι θα ειχαν σκιστει να βρουν τροπο αμεσως οχι μετα απο 5 μηνες!
Και ποσα παιδακια ειναι λιγοτερο τυχερα, δεν εχουν την ευκαιρια...
Αχ βρε Μετα! Και εναν ανθρωπο να αξιωθει κανεις (οπως εσυ τωρα) να βοηθησει πραγματικα, αξιζει για αυτο να ζει!

ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ είπε...

Μέτα μου μήπως θα έπρεπε να ασχοληθείς με τηνσυγγραφή; Μας δίνεις τόσο αμεσα την ευαισθησια σου,που μας αγγίζει και μας. είναι πολύ τυχερές αυτές οι ψυχούλες που βρήκαν μια άλλη μανουλα με μεγάλη αγκαλιά!φιλακια!!

zantina είπε...

Συγκινήθηκα διαβάζοντας την ιστορία σας. Εύγε! Συγχαρητήρια!

Ανώνυμος είπε...

Μέτα μου, τι όμορφη συγκινητική ιστορία, με αίσιο κατά κάποιο τρόπο, τέλος, χάρη στις προσπάθειες της θείας, τις δικές σου και του δικηγόρου. Μπράβο σας! Συγχαρητήρια!

Maria Tzirita είπε...

Καλή μου κι ευαίσθητη Μεταξία, η ιστορία που μας έγραψες εδώ δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να μου επιβεβαιώσει τα όσα πίστευα για σένα... Να είσαι πάντα τόσο ανθρώπινη, τόσο ευαίσθητη και τόσο καλή, για να σκορπίζεις τη χαρά στους γύρω σου. Αυτή είναι η ευχή μου και φυσικά ό,τι καλύτερο για την Άννα και τα παιδιά της. Μπράβο της και μπράβο σου καλή μου!

Ανώνυμος είπε...

Γεια σου Μεταξία μου!Τι να πω;
Διαθέτεις ένα μεγαλείο ψυχής!
Να είσαι καλά κοπέλα μου!Είναι πολύ τυχέρα τα παιδάκια που σε βρήκαν στη ζωή τους!Αλλά και οι δικοί σου άνθρωποι που σε έχουν!

meta είπε...

@ BUTTERFLY

Χριστινάκι μου καλησπέρα. Τα ίδια συναισθήματα που βίωσες διαβάζοντας την ιστορία ένοιωθα και εγώ καθώς την ζούσα! Και ναι αξίζει να ζεις για να βοηθάς κάποιον όταν σε χρειάζεται και μπορείς.
Φιλιά πολλά καλή μου!!!


@ ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Πέλα μου χαίρομαι που με τη μικρή αυτή, αληθινή πέρα για πέρα όμως ιστορία, σου μετέδωσα αυτό που ένοιωθα. Τα παιδάκια αυτά μέσα στην ατυχία τους στάθηκαν και τυχερά στο τέλος. Μακάρι η ζωή τους να είναι μόνο χαρές στο εξής. Εγώ θα είμαι δίπλα τους και στην Άννα πάντα.


@ zantina

Καλώς όρισε zantina. Το ότι συγκινήθηκες δείχνει ευαισθησία και αυτό μου αρέσει στους ανθρώπους. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια αν και πράξαμε απλώς αυτό που πιστεύαμε.
Καλό σου βράδυ.


@ Ανώνυμος

Καλώς ήρθες και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Είναι υπέροχα τα συναισθήματα που βιώσαμε όλοι όταν τελικά ήρθαν τα παιδιά. ΑΞΙΖΕ!!

meta είπε...

@ Μαρία Τζίρίτα

Γεια σου Μαράκι μου.
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και μακάρι να μπορέσω να προσφέρω και σε άλλους ανθρώπους. Ο λόγος που έγραψα την ιστορία είναι γιατί το αξίζει η Άννα και τα παιδιά. Σε αυτούς αξίζουν όλα τα μπράβο, αλήθεια.
Πολλά φιλιά καλή μου!!


@ Με τα φτερά της ψυχής

Καλησπέρα Ειρήνη μου! Είναι η προσφορά προς τον συνάνθρωπο και πόσο μάλλον όταν πρόκειται για παιδιά. Είναι τυχερά που υπήρχε η Άννα γιατί αλλιώς ούτε εγώ θα τα γνώριζα και είναι αυτή που παλεύει τόσο για αυτά, εγώ απλά είμαι δίπλα τους.
Καλό σου βράδυ!

55fm είπε...

Kαλημέρα και καλώς σε βρήκα!
Χαίρομαι πολύ για σένα!
Είσαι αξιαγάπητη!
Η ιστορία με συγκίνησε ιδιαίτερα.
Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου τα ομορφότερα για όλους σας!
Εκτιμώ πολύ τους ανθρώπους με τη δική σου διάθεση...
Φιλιά

meta είπε...

@ 50fm

Καλοσώρισες 50fm με τον καλό το λόγο! Έχει δίκιο η αγαπημένη μου Πέλα που σε αποκαλεί Όλγα των χρωμάτων στο ιστολόγιό της.
Θα χαίρομαι αλήθεια να τα λέμε.
Φιλάκια!

Ιωάννα είπε...

Μέτα μου, χίλια συγνώμη, κατο σχόλιο κάτω από τη ζαντίνα ως ανώνυμο είναι δικό μου. Είχα την εντύπωση οτι ήμουν συνδεμένη με τον λογαριασμό μου αλλά από ότι φαίνεται δεν ήμουν. Παρεπιπτόντως η zantina είναι αδελφή μου. Φιλάκια στα παιδιά σου και στα παιδιά σου.

roadartist είπε...

Πολύ όμορφα συναισθήματα.. μακάρι να υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι να αισθάνονται, να σκέφτονται όπως εσύ.. χωρίς υπερβολή θα ήταν ο κόσμος καλύτερος..

meta είπε...

@ Ιωάννα

Δεν πειράζει Ιωάννα μου. Πολύ χάρηκα για τη "γνωριμία" με την αδερφή σου.
Φιλάκια!

@ Roadartist

Καλησπέρα αρτίστα μου! Πιστεύω πως υπάρχουν πολλοί καλοί άνθρωποι αρκεί να μη χάνουμε την πίστη ότι μπορούμε να καλυτερεύσουμε τον κόσμο.
Καλό σου βράδυ!!

Αναγνώστες